2014-01-22 Spodziewałem się dzisiaj demonstracji, wieczornych marszów itp.
Na szczęście tego nie było przynajmniej w Krakowie, chyba dlatego, że panująca ujemna temperatura, śnieg i wiatr dość skutecznie potrafiły zniechęcić co poniektórych do wyrażania opinii z nurtu historyczno-patriotycznych z którymi niekoniecznie się utożsamiam.
Wracałem do domu zadowolony, że uniknę pochodów, marszów, korków itp, tak się też stało i dzięki temu moje myśli zaczęły krążyć wokół moim zdaniem ciekawej obserwacji Pana Tomasza Tomaszewskiego - który stwierdził w ostatnim odcinku cyklicznego programu Okiem Mistrza - dostępnego na stronie www.pokochajfotografie.pl że coraz rzadziej ludzie tworzą krótkie zaledwie kilku zdjęciowe ale bardzo spójne reportaże, czy eseje fotograficzne.
Ograniczając się do pojedynczych zdjęć, które są tylko wycinkiem jakiejś większej i bardziej złożonej całości.
Zgadzam się z tym i tak się jakoś dzisiaj złożyło, że temat na taki esej sam wpadł mi w oko.
Mój serdeczny przyjaciel będący jednocześnie moim teściem, zarzucił mi kilkadziesiąt godzin temu, że zamieściłem na tym blogu smutne zdjęcia...cóż myślę, że te które daję teraz, mogą być faktycznie smutne, a może nawet nijakie :)
Nie składają się one bezpośrednio w jedną całość - ale może uda mi się znaleźć w najbliższym czasie, (a jak znam życie i siebie pewnie nie w najbliższym :) ), jakąś klamrę którą mogę je jeszcze silniej połączyć. Jednocześnie nadać im jakąś większą wieloplanowość.
Przez te niskie temperatury, doprowadzające moje palce do skostnienia zrobiłem proste surowe kadry.
Niech oglądający i oceniający sami wyciągną wnioski :)
Pozdrawiam serdecznie autor.